Wat gebeurd er veel in ons dagelijkse leventje, voor ons als ouders is het al niet te bevatten waar we dagelijks mee te dealen hebben. Samen hebben we het er regelmatig over en kunnen we het vrij aardig beredeneren en er ons eigen plan uittrekken. De kinderen nemen we hierin mee en betrekken we zoveel mogelijk op hun manier bij de dingen die we meemaken en waar we voor staan. Hierbij zijn we ons erg bewust dat het voor hun ook een moeilijke periode is en het belangrijk is dat er voor hun ook ruimte is voor wat ze voelen.
Ik heb gemerkt dat het voor mij belangrijk is om even mijn eigen plan te kunnen trekken, om er zo weer beter te kunnen zijn voor de kinderen. Dit is een heel proces geweest van vallen en opstaat, waarin ik van alles zelf doen meer ben gaan vragen en loslaten. Onze kinderen hebben nu een leeftijd waarop ze aardig zelf aan kunnen geven wat ze wel en niet willen :-)
Het ziek zijn van papa en weer geopereerd moeten worden in combinatie met de eerste schoolweek is weer een hele omschakeling. Vooral bij de jongste merk ik dat het hem veel energie kost om zich weer aan te passen aan school en wat er daar van hem verwacht word. Hij doet het super goed, maar als hij mij ziet dan komt alles eruit en krijg ik met de tas tegen mij aan alle rotzooi van die dag over mij heen.
Bij de oudste wist ik de eerste keer echt niet wat me overkwam toen ze me zelfs begon te spugen, nadat ik haar had opgehaald vanuit school. Nu zie ik het anders en zie ik het als iets goeds, hoe lastig het ook is voor mij op dat moment. Maar ze voelen zich thuis en durven de volle tas bij mij te legen. Nu aan mij de kunst om rustig te blijven en hem te accepteren zoals hij op dat moment is zonder hem als persoon af te vallen en te zorgen dat er in zijn hoofd weer ruimte komt.
Dit is een hele uitdaging, vooral als ik zelf moe ben of niet lekker in mijn vel zit. Ook mijn rugzak zit regelmatig behoorlijk vol en als ik zorg dat die van mij niet overvol raakt, kan ik er beter zijn voor hun.
Reactie plaatsen
Reacties